15 jaar leven met anorexia – mijn laatste kans om écht te leven

Dit is Naduah.

Een warme, creatieve vrouw met een groot hart voor anderen. Ze houdt van muziek, natuur en mooie gesprekken. Maar al sinds haar veertiende leeft ze met anorexia – niet omdat ze mager wil zijn, maar omdat het ooit voelde als de enige manier om zichzelf klein en ‘veilig’ te houden.

Haar verhaal gaat over veel meer dan eten. Het gaat over voelen, controle, verliezen, terugvechten… en nu, vlak voor haar 30e verjaardag, over nog één keer alles geven om écht te gaan leven.

Hoe mijn anorexia begon

Ik wilde niet mager zijn. Ik hield ontzettend veel van lekker eten.

Maar op mijn 14e voelde het gevaarlijk om mezelf te zijn, om zoveel te voelen.

De enige ‘oplossing’ die ik toen zag, was minder eten.

Het gaf me een gevoel van controle en veiligheid. Minder Naduah. Minder last.

Maar hoe graag ik ook wilde eten… het lukte me niet meer.

Elke hap voelde als te veel. Ik voelde te veel.

De jaren van vallen en opstaan

Langzaam at ik minder en minder.

Ik werd verdrietiger, tot ik bijna brak.

Op dat punt kwam mijn eerste opname.

Ik werd fysiek sterker, maar mentaal ging het bergafwaarts.

De jaren daarna waren een waas van overleven:

• Gewicht dat steeds schommelde

• Van de ene psycholoog en diëtist naar de andere

• Altijd doorgaan op te weinig kracht

Vijf jaar geleden ontmoette ik Shenna, een ervaringsdeskundige.

Zij leerde me weer van mezelf houden én mezelf voeden.

Ik leefde weer… voor even.

Maar ik vond dat ik moest ‘stoppen met aanstellerij’, stopte de therapie, werkte keihard door. Nu, vijf jaar later, is mijn lichaam verzwakt en mijn ziel moe van het 1001 keer vallen en opstaan.

De constante strijd in mijn hoofd

Al vijftien, zestien jaar word ik dag en nacht overspoeld door gedachten:

Wat mag ik eten? Wat ga ik eten? Moet ik bewegen om rust te verdienen?

Ze zijn er ’s ochtends als ik wakker word en ze gaan mee naar bed.

Zelfs in mijn dromen spelen ze een rol.

Het is alsof er een stem in mijn hoofd woont die nooit zwijgt.

Soms fluistert die zacht, soms schreeuwt hij zo hard dat ik niets anders meer kan horen.

Elke hap die ik neem wordt gewogen en beoordeeld.

Elke maaltijd is een onderhandeling met mezelf.

En elk moment dat ik even wil ontspannen, wordt overschaduwd door de vraag of ik dat wel ‘verdien’.

Die gedachten putten me uit – niet alleen fysiek, maar ook mentaal en emotioneel.

Ze maken dat ik nooit echt rust voel, nooit écht aanwezig kan zijn in het moment.

Ze hebben mij momenten, kansen en herinneringen ontnomen.

En toch… ze zijn zo vertrouwd geworden dat het soms voelt alsof ik niet weet wie ik zonder hen zou zijn.

Mijn laatste kans: behandeling in Kaapstad

Binnen zes maanden word ik 30.

Ik wil eindelijk leven, in plaats van overleven.

Daarom wil ik een bijzondere, hoog aangeschreven holistische behandeling volgen bij Imani in Kaapstad.

Deze aanpak richt zich niet alleen op eten, maar op lichaam én geest: therapie, voeding, lichaamswerk en traumaverwerking in één intensief traject.

Het is anders dan alle hulp die ik eerder kreeg – en het voelt juist, van binnenuit.

Lees meer over het programma: https://imanitreatment.nl

Jij kunt het verschil maken 💛

Ik wil nog één keer alles geven.

Ik vertrouw erop dat het kan – dat ik mijn leven kan terugpakken.

Met jouw steun kan ik deze kans grijpen.

Elke euro is goud waard. Delen helpt enorm.

📌 Doneer via: https://gofund.me/3494d813

📌 Of rechtstreeks: BE68 1030 5538 3634

Dankjewel voor je liefde, steun en vertrouwen.

Ik heb nog zoveel te delen met de wereld. 🩵✨